"ଅଙ୍କଲ ମେରେ ପାପା କୋ ଠିକ କର ଦୋ"

 ଅ ଙ୍କଲ ମେରେ ପାପା କୋ ଠିକ କର ଦୋ" ଏହି ଗୋଟିଏ ବାକ୍ୟ ମୋ ହୃଦୟ କୁ ଦୋହଲେଇ ଦେଇଛି ।ବେଳେ ବେଳେ ଜୀବନ ରେ ଏପରି ଘଟଣା ଘଟି ଯାଏ ଯେ, ତାକୁ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତ କରିବାକୁ ପାଟିରେ ଭାଷା ନ ଥାଏ କିମ୍ୱା  କୌଣସି ଉତ୍ତର ଓ ଉପଯୁକ୍ତ ଭାଷା କିମ୍ବା ଶବ୍ଦ ନ ଥାଏ । କେବଳ ନିରୁତ୍ତର, ନିର୍ବାକ ହୋଇ ପରିସ୍ଥିତି ସହ ନିଜକୁ ସାମିଲ କରି ଜଡ ଭଳି  ନିରୁପାୟ ହେବା କୁ ମନୁଷ୍ୟ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ପଡେ ।ଆଜି ମୋ ସମ୍ମୁଖରେ ଘଟି ଯାଇଥିବା ଏପରି ଏକ ବାକ୍ୟ, ଶବ୍ଦ କିମ୍ବା ସେହି ଛୋଟ ନିଷ୍ପାପ ଶିଶୁ ପାଟିରୁ ବାହାରି ଥିବା ଏହି ଶବ୍ଦ ର ଉତ୍ତର ମୋ କିମ୍ବା କାହା ପାଖରେ ନାହିଁ । ଗୋଟିଏ ୬/୭ ବର୍ଷର ନିଷ୍ପାପ, କୋମଳ ମତି ହୃଦୟ ଯିଏ ଦୁନିଆଁ ଏ ଯାଏଁ ଦେଖିନି, ଚିନ୍ହିନି କି ସଂସାର ର ପାପ ପୁଣ୍ୟ, ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ  ଭଲ ମନ୍ଦ କିଛି ଜାଣିନି ତା ପାଟି ରୁ ଏହି ଗୋଟିଏ ବାକ୍ୟ କାନ ରେ ପଡିବା ସମୟରୁ ମନ ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ, ହୃଦୟ ଅସ୍ଥିର ହୋଇ ପଡିଛି ।ଆମେ ଚାରି ବନ୍ଧୁ ମୁଁ, ଡ଼ଃ, ରବି ସେନାପତି, ଅବ୍ଦୁଲ୍ଲାହ ଭାଇ ଓ ଇଲ୍ଲାହି ଭାଇ ଆଜି ଆମ ବନ୍ଧୁ ହାଜି ଆକବର ମହମ୍ମଦ ଙ୍କ ସବୁଠୁ ଛୋଟ ଭାଇ ପରବେଜ ବାବୁ ଙ୍କ ପରଲୋକ ଯୋଗୁଁ ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଯାଇଥାଉ ।ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ, ପ୍ରିୟଜନ, ପରିବାର ବର୍ଗ , ଶୁଭ ଚିନ୍ତକ ମାନଙ୍କ ଲୁହ ଭରା ଆଖି, କାନ୍ଦ ବୋବାଳି ରେ ସମଗ୍ର ପରିବେଶ ଏ ଶୀତୁଆ ଥଣ୍ଡା ରେ ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ କରି ଦେଉଥାଏ।ଆମେ ଚାରିଜଣ ଘର ସମ୍ମୁଖ ରାସ୍ତା କଡର ଏକ କୋଣ ରେ ଛିଡା ହୋଇ ଅତି କମ ବୟସରେ ପରବେଜ ବାବୁ ଙ୍କ ପରଲୋକ ସମ୍ପର୍କରେ କଥା ହଉଥିଲୁ ।ଆମେ ସମସ୍ତେ ହାଜି ଆକବର ମହମ୍ମଦ ଙ୍କ ପାରିବାରିକ ବନ୍ଧୁ  ।ବିଶେଷ କରି ବନ୍ଧୁ ଡ଼ଃ, ରବି ସେନାପତି ପାରିବାରିକ ବନ୍ଧୁ ସହ ପାରିବାରିକ ଡାକ୍ତର ମଧ୍ୟ ।ତାଙ୍କ ପରିବାର ର ଛୋଟ ବଡ଼ ସମସ୍ତେ   ଡାକ୍ତର ରବି ଙ୍କୁ ନିଜ ପରିବାର ର ସଦସ୍ୟ ସହ ଅନେକ ବିଶ୍ୱାସ ଓ ସମ୍ନାନ କରିଥାନ୍ତି ।

        ହଟାତ ମୃତ ପରବେଜ ବାବୁ ଙ୍କ ୬/୭ ବର୍ଷ ର ପୁଅ ଡ଼ଃ, ରବି ଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସି କହିଲା "ଅଙ୍କଲ- ମେରେ ପାପା କୋ ଠିକ କର ଦୋ" ।ଛୋଟ ପୁଅ ଠାରୁ ଏ ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ଡ଼ଃ ରବି ନିସ୍ତବ୍ଧ, ନିର୍ବାକ, ଶବ୍ଦ ହୀନ ହୋଇ ପଡି ପୁଅକୁ  କୁଣ୍ଡେଇ ପକେଇଲେ ।ମିଲିଟାରୀ  ମଣିଷ ହେଲେ ବି ବାସ୍ତବିକ ଜୀବନରେ ଜଣେ  କୋମଳ ହୃଦୟ ଓ ବାସ୍ତବବାଦୀ ମଣିଷ ।ଡ଼ଃ, ରବି ଙ୍କ ପାଟି କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ଜଡ ପାଲଟିଗଲା କୌଣସି ଶବ୍ଦ ବାହାରି ପାରିଲା ନାହିଁ କେବଳ ଛଳ ଛଳ ଆଖିରେ ଛୋଟ ଛୁଆ କୁ କୁଣ୍ଡେଇ ପକେଇଥିଲେ ଓ ନିରୁତ୍ତର ହୋଇ ପଡିଲେ । ଆମ ସମସ୍ତ ଚାରି ବନ୍ଧୁ କେବଳ ସେହି ନିଷ୍ପାପ କୋମଳ ଶିଶୁ ର ଭାବନା କୁ  ଜାଣିବା କୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥାଉ ଓ ତାର ଡାକ୍ତରଙ୍କ ପ୍ରତି ଥିବା ଆସ୍ଥା, ଅତୁଟ ବିଶ୍ୱାସ ଓ ଭରସା  ଦେଖି ଛଳ ଛଳ ଆଖିରେ ଆମେ ବି ନିରୁତ୍ତର ହୋଇ ପଡିଥିଲୁ ।ତେବେ ଜୀବନ ଯଜ୍ଞ ରେ ଅନେକ ଘଟଣା , ଦୁର୍ଘଟଣା କୁ ଆଖି ଆଗରେ ଦେଖି ନିଜ କୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିପାରୁଥିବା ଓ ଜୀବନରେ ଏପରି ଅନେକ ବାସ୍ତବିକ ଘଟଣା ଦେଖି ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଆଜିର ଘଟଣା ମନ ମସ୍ତିଷ୍କ ଓ ହୃଦୟ କୁ ଦୋହଲେଇ ଦେଇଛି ।ଆଜିର ସମାଜରେ ଆସ୍ଥା, ବିଶ୍ୱାସ, ସ୍ନେହ, ଶ୍ରଦ୍ଧା ଓ ଜୀବନର ବାସ୍ତବିକତା କୁ ହୃଦୟ  ଭିତରେ ଅନୁଭବ କରିବା ଭଳି ମାନସିକତା କିମ୍ବା ପରିବେଶ ନାହିଁ ।ସ୍ୱାର୍ଥପର ସଂସାର ରେ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ର ଅର୍ଥ ଜାଣି ନ ଥିବା ଛୋଟ କୋମଳ ମତି ଶିଶୁ ର  ହୃଦୟ ର ଭାଷା, ବ୍ୟଥା, ଦୁଖଃ, କିମ୍ବା ଯନ୍ତ୍ରଣା କୁ ପ୍ରବଳ ଭିଡ ଭିତରେ ବୁଝିବା କିମ୍ବା ଅନୁଭବ କରିବା ଭଳି ହୃଦୟର ଅଭାବ ରହିଥିଲା ।ପ୍ରତ୍ୟେକ ଉପସ୍ଥିତ ପରସ୍ପର କୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା, ଆଶ୍ୱାସନା ଦେବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ କିନ୍ତୁ ଏ ଛୋଟ ଶିଶୁ ର ଅନୁରୋଧ ର ଉତ୍ତର ନା ଡ଼ଃ, ରବି ସେନାପତି ଙ୍କ ପାଖରେ ଥିଲା ନା ଉପସ୍ଥିତ ମୋ ସହିତ ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଥିଲା ।କେବଳ ନିସ୍ତବତା, ନିରୁତ୍ତର, ଭାବ ହୀନ,  ଭାବ ଶୁନ୍ୟ ନିର୍ବାକ ହୋଇ ଛିଡା ରହିବା ଛଡା କୌଣସି ଉପାୟ ନ ଥାଏ ।ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ସମୟ ଅନୁଯାୟୀ, ଶାବାଧାର ସହ ଆମେ ସମସ୍ତେ କବରସ୍ଥାନ ଗଲୁ ଆମ ସହ ପରବେଜ ବାବୁ ଙ୍କ ସେହି ଛୋଟ ପୁଅ ମଧ୍ୟ ଶାବାଧାର ସହ ନିଜ ବଡବାପା ଓ ପରିବାର ର ଅନ୍ୟ ସଦସ୍ୟ ମାନଙ୍କ ସହ ମିଶି ଯାଇଥିଲା ।ଇସ୍ଲାମିକ ରୀତି ଅନୁଯାୟୀ ଶେଷକୃତ୍ୟ ସମ୍ପନ୍ନ ପରେ ଆମେ ସମସ୍ତେ  ପରବେଜ ବାବୁ ଙ୍କ କବର ପାଖରେ ଥାଉ ।ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଟି ରୁ କ୍ଷୀଣ ସ୍ୱର ରେ ବାହାରୁ ଥାଏ ଅଳବିଦା ପରବେଜ । ଛୋଟ ନିଷ୍ପାପ କୋମଳ ହୃଦୟ ର ଶିଶୁ ଯିଏ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ପର୍କ ରେ କିଛି ଜାଣି ନାହିଁ  ଅତି କ୍ଷୀଣ ସ୍ୱର ରେ ତା ପାଟିରୁ ବାହାରି ପଡିଲା "ଅଳବିଦା ପାପା" ଅଳବିଦା ପାପା" ଖୁଡା ହାଫିଜ ।

    କାହିଁକି କେଜାଣି ମୋ ଆଖିରୁ ଛଳ ଛଳ ହୋଇ କେଇବୁନ୍ଦା ଲୁହ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା ।ଘରକୁ ଫେରିଲି ଆଖି ଆଗରେ ସେହି  ବାପ ଛେଉଣ୍ଡ ନିଷ୍ପାପ ଛୋଟ ଶିଶୁ ର  ଚେହେରା ଭାସି ଉଠିଲା ।ସତେ ଯେମିତି କହୁଛି " ଅଙ୍କଲ ମେରେ ପାପା କୋ  ଠିକ କର ଦୋ" କିମ୍ବା କବରସ୍ଥାନ ରେ ଶେଷ ଶବ୍ଦ ଅଳବିଦା ପାପା--ଖୁଦା ହାଫିଜ ।

 ତାକୁ ବୁଝେଇବ କିଏ, ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେବ କିଏ , ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ର ପାର୍ଥକ୍ୟ ସମ୍ପର୍କ ରେ ତାକୁ କିଏ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେବ ?? ଏ ଅସମାହିତ ପ୍ରଶ୍ନ ର ଉତ୍ତର ମୋ ପାଖରେ ନାହିଁ କିମ୍ୱା ଡ଼ଃ, ରବି ସେନାପତି ଙ୍କ ପାଖରେ ।କେବଳ ଆମେ ସମସ୍ତେ ନିର୍ବାକ, ନିରୁତ୍ତର  ଓ ଅସହାୟ ଭଳି ପରସ୍ପର ଙ୍କ ଆଖିରେ ଏହାର ଉତ୍ତର ଖୋଜିବା  ର ଅସଫଳ ପ୍ରୟାସ କରି   ଜୀବନର ବାସ୍ତବତା କୁ   ଛଳ ଛଳ ଆଖିରେ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିବା ଛଡା ଅନ୍ୟ ବିକଳ୍ପ ନ ଥିଲା ।ତେବେ ଛଳନା ପୁର୍ଣ ସମାଜ ରେ ଗୋଟିଏ ସରଳ ନିଷ୍ପାପ ଶିଶୁ ର ନିଷ୍କପଟ ସ୍ଵଛ ହୃଦୟ  ଭଳି ଯଦି ସମଗ୍ର ମାନବ ସମାଜ ର ହୃଦୟ ହୋଇ ଯାଏ ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ସମାଜରୁ, ଘୃଣା, ଦ୍ୱେଷ, ମାନ, ଅଭିମାନ ସବୁ ଦୁରେଇ ଯିବ  କିନ୍ତୁ ଏହିଭଳି ଆଜିର ଆଧୁନିକ ଦିନରେ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିବା  ଦିବା ସ୍ବପ୍ନ ଭଳି ମନେ ହେଉଛି । ମୋ ହୃଦୟ ର ଅନୁଭବ ର ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି କୁ  ସାଉଁଟିବା କୁ ଚେଷ୍ଟା କରି ଭାବୁକ ହେବା ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ବିକଳ୍ପ ନାହିଁ ।ଶୁଭରାତ୍ରୀ

 ମହମ୍ମଦ ଅଲ୍ଲୀ, ବରିଷ୍ଠ ସାମ୍ବାଦିକ, 

ଭବାନୀପାଟଣା,